Jan en Linda herinneren zich eerdere WJD-Kruis Tour: “Het brengt heel wat teweeg”
Vanaf 14 oktober staat er een bijzondere tour gepland in katholiek Nederland. Een groot houten kruis van bijna vier meter hoog trekt in zo’n drie weken tijd heel het land door, van de ene jongerenbijeenkomst naar de andere.
Wie verzint het? Het meest kenmerkende symbool van het christendom, een martelwerktuig, blijkt te zorgen voor verbondenheid en enthousiasme. De tour is volgeboekt. In drie weken tijd zal een team van jongeren enkele tientallen parochies bezoeken. In Nederland vond de tour één keer eerder plaats. Dat was eind 2003, in aanloop naar de Wereldjongerendagen in Keulen in 2005. Nu, bijna twintig jaar later gaat dat opnieuw gebeuren. In 2023 vormt Lissabon het toneel van de Wereldjongerendagen.
De tour die nu wordt voorbereid brengt tal van herinneringen naar boven. Zo ook bij Jan en Linda de Graaf. Als kersvers stel hadden zij destijds allebei een taak in de organisatie en de logistiek. “We hebben de foto’s van die tijd weer eens bekeken,” vertelt Linda. “Dat waren in die tijd nog analoge foto’s.” Ze vertellen openhartig over wat het kruis gebracht heeft, zowel voor hun geloof als voor hun relatie.
“Linda was toen al een keurige katholieke dame,” vertelt Jan die zelf van protestantse huize is. “Bij mij zat het geloof toen niet zo diep, ik ging gewoon mee met Linda.” Van zijn werk kon Jan tegen kostprijs een bus meekrijgen om het kruis te vervoeren. Voorwaarde was wel dat hij zelf de chauffeur was in de vier weken lange tournee en dus nam Jan vrij. Het kruis bestond uit twee losse planken die op elke bestemming in en uit elkaar werden geschroefd. Jan: “Voor mij waren het in het begin ook gewoon twee planken. Maar ik zag wel wat het met mensen deed. Dat vond ik bijzonder. Zo kreeg het ook voor mij steeds meer betekenis.” Later in de tour werd het kruis vanuit de bus in elkaar gezet en met meer eerbied de kerk binnengedragen. “Dat gaf toch een heel andere dimensie, een stukje respect dat het kruis van onze Redder verdiend ”.
Linda legde in de voorbereiding in korte tijd veel contacten tussen mensen. “Het was een hele belevenis als jongere. Alles was nieuw en heel jong katholiek Nederland kwam in feite samen.” Voor het jonge stel betekende de intensieve weken van de tour soms ook een beproeving. Linda: “Je bent heel intensief met je geloof bezig, maar werkt soms ook onder druk om overal op tijd te zijn, toen nog zonder Tom Tom! Een maand op elkaars lip zitten betekent automatisch dat je reflecteert op je relatie. Dat was soms best spannend, maar ook ontzettend mooi om samen door heel Nederland te gaan en vervolgens samen het kruis in Zwitserland te mogen afleveren. Het was heel bijzonder om Jan te mogen zien groeien in het geloof en te mogen zien hoe God met hem aan werk was. Hoe mooi is het dan om tijdens de activiteiten allerlei ‘toevallige’ dingen mee te maken die bevestigingen vormen, ook om door te gaan met onze relatie. Wij zagen dat echt als knipoogjes van hierboven.”
Jan: “Als ik eraan terugdenk, gebeurt er zo veel rondom zo’n kruis. Het brengt heel wat teweeg”. Linda glimlacht: “Je bent er weken mee op pad, dus je bouwt zelfs een band op met het kruis zelf. Je voelt je er zo verantwoordelijk voor, dat je het niet zomaar een nacht in de bus laat liggen.”
Wat Jan ook erg bijblijft, is hoe het WJD-kruis alle parochies met elkaar verbonden heeft. “Je zag dat het kruis slijtage vertoonde, dat het een heel verleden heeft. Dat heeft ook iets. Het kruis zelf vertelt een verhaal.” Linda: “Het is heel bemoedigend dat het van de ene groep naar de andere gaat. Het laat namelijk ook zien dat het kruis mensen samenbrengt en dat er iets doorgegeven wordt. We zijn als gemeenschap bedoeld om samen te vieren en het geloof te delen. Maar het kruis stelt bovenal de vraag: ‘wil je mij volgen en Mijn leerling zijn?’”
